"Even stond mijn wereld stil"

17 maart 2015 9:15

---

Vrijdagmiddag 13 maart rond 16.20 belde Sylvia Blok mij met de mededeling dat Hannes met hartklachten was opgenomen in het ziekenhuis. Er was, als hij zich wat had hersteld, een operatie nodig want hij moest een pacemaker. Gelukkig was hij in het ziekenhuis in goede handen en in de gaten werd gehouden. Rond 19.30 werd er weer gebeld en nu was het Hans Blok jr. die mij meldde dat zijn vader was overleden. Ik stond perplex en mijn wereld stond echt even stil.

Zaterdagmorgen, na een slechte nachtrust, loop ik om 8.15 uur in de polder met onze hond en mijn gedachten dwalen af in de tijd en rollen de tranen mij over de wangen.

Ik, als jongentje van 19 jaar, ga van de A1 van BVV Baarn over naar BVV Baarn zaterdag 1.

Daar word ik met open armen ontvangen door jawel Hannes Blok, dit was eigenlijk onze eerste kennismaking.

Hannes was niet alleen leider, maar in die tijd tevens de grensrechter.

In de begintijd heb je niet zo in de gaten wat Hannes allemaal voor de club - toen BVV Baarn - heeft gedaan en wat Hannes nog allemaal zou betekenen voor mij .

Inmiddels was Hannes terecht verkozen als erelid van BVV Baarn.

Na een rumoerige tijd bij BVV Baarn, werd de Baarn zaterdag opgedoekt en ontstond er het idee een nieuwe vereniging op te richten.

In het clubgebouw van De Kleurvogel werd er o.a. door initiatief van Hannes een vergadering gehouden en zo is de vereniging vv Eemboys ontstaan.

Ook bij Eemboys werd Hannes de man die veel regelde en deed.

De kleedkamers en kantine werden overgenomen van HV Baarn en zo ontstond er ook een vaste plek voor onze vereniging.

In de jaren die volgde was één van de uitspraken van Hannes als hem iets niet aanstond, "ik weet je te wonen en als je niet luistert dan haal ik je gasmeter weg", want ja Hannes werkte bij de REMU.

Ook was het op de zaterdagen veelal feest in de kantine en rond een uur of 7 gingen we meestal met een groepje naar de woning van Hannes en Jans om er broodjes en soep te eten.

Hannes was meestal te laat thuis, daar hij nog wat moet opruimen in de kantine of hij had een langere weg naar huis nodig als wij.

Het gebeurde ook dikwijls dat de soep en broodjes bijna op waren voordat hij thuis was, maar hij vond dit soort dingen geweldig en deed dit samen met zijn vrouw met liefde voor ons.

Ook binnen Eemboys was Hannes een lid die alles deed wat hij kon en soms nog wel meer.

Hannes was een man van de oude stempel, ja is ja en doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.

Hannes was bij de bouw van de kleedkamers betrokken en na de brand in de oude kantine zat hij er even doorheen, zoals velen maar zoals hij was pakte hij de volgende dag alweer de handschoen op en ging aan de gang om er weer wat moois van te maken.

Inmiddels staat er nu een kantine waar wij met zijn allen trots op mogen zijn.

Enkele jaren later kwam er weer een nare periode aan waarin Jan Koops en Marian Kieft overleden.

Hannes was een harde en liet niet veel van zijn verdriet merken maar na deze periode werd hij wel wat stiller.

Hannes was een echte familie man die trots was op zijn zoon en dochters.

Maar zijn kleinkinderen waren ook alles voor hem, en o wat was hij er trots op dat er 3 kleinkinderen in het eerste van 'zijn cluppie' speelde.

Iedere zaterdag uit of thuis was hij aanwezig en op de trainingsdagen kwam hij altijd even kijken.

Nadat ik een gesprek met Michael had gehad en wij er uit waren dat ik de nieuwe voorzitterskandidaat moest worden, belde Hannes mij de volgende dag op en zei, "ik ben zo blij dat jij dit wilt gaan doen zodat er een echte jongen van de club voorzitter wordt."

Dit soort uitspraken deden mij goed en gaf aan dat hij er wel vertrouwen in had.

Nadien heeft hij vele malen gebeld want hij was erg waakzaam over 'zijn cluppie' en dacht overal in mee.

Nadat hij was aangereden op zijn brommertje had hij veel last van zijn knie wat hem belemmerde in zijn bewegingsvrijheid.

Ik was bij hem thuis op bezoek waar hij enkele dagen op de bank moest blijven liggen. Dit was een ware marteling voor hem en na enkele dagen liep hij al weer met een kruk op het veld.

Toch kon je na verloop van tijd merken dat hij zich niet helemaal de oude voelde, maar daar wou hij echt niet aan toegeven.

Dat hij van de oude stempel was en niet zo goed tegen de mentaliteit van tegenwoordig kon, liet hij wel merken en daar gingen dan menige gesprekken in de bestuurskamer over.

Hannes was de man die het woord clubliefde heeft uitgevonden en dit ook met veel trots liet blijken.

Hannes wij gaan je ontzettend missen bij de club waar jij zo trots op was. Je laat een diepe wond achter die zich in de loop van tijd wel weer gaat herstellen, maar er zou altijd een groot litteken achter blijven.

Hannes bedankt voor alles wat je voor mij hebt betekend en wat je voor de club hebt gedaan.

Ik zou je nooit vergeten.

Jacco Burgwal